In het noorden van Vancouver Island maakte ik nog deze foto die illustratief is voor de enorme hoeveelheid hout hier die hier groeit. Op zo’n open plek zie hoe dicht de bebossing is. Als je dan bedenkt dat heel onmetelijk Canada zo vol staat wordt duidelijk waarom bosbouw een van de belangrijkste middelen van bestaan is.

S’ morgens heeeeeeeel vroeg rijden we onze huurauto de ferryboat in, die ons van Vancouver Island via de inside passage naar Prince Rupert op het Canadese vasteland zou brengen. Het nodige papierwerk hadden we de dag ervoor al gedaan, we konden dus rustig koffie drinken terwijl anderen nerveus in de rij stonden voor tickets etc etc etc

The Inside passage is een vaarroute tussen Port Hardy op Vancouver Island en Prince Rupert op het Canadese vasteland, tussen de West Canadese eilanden door. De route is daardoor beschut en langer open. Soms stopt de ferry bij een van de eilanden, als er genoeg voor betaald wordt door belanghebbenden, zoals deze keer de familie van een dode op het eiland Belle Belle

Wij hadden op de ferry een hut gereserveerd, een idee van Mariska van het reisbureau, wij wisten niet van deze mogelijkheid, maar we waren er heel blij mee; we hadden de hut die grensde tegen aan het achterdek waar precies 2 luie zonnestoelen stonden, die waren dus de hele middag voor ons. Het was prachtig weer, dus hebben we genoten daar op dat achterdek. Het is een hele mooie route . Al eerder voeren we de route met een cruiseschip, maar dat was vooral s’nachts en grotendeels met regen. Nu hadden we de hele dag de zon er bij….

Hier wordt met netten op zalm gevist. We zagen diverse vissersschepen voorbij komen, deze foto zet ik er even bij voor Ger Veerman, een visserman uit Volendam, die getrouwd is met m’n nicht Laura, en hier zeer in geïnteresseerd is

Het gebied waar door je vaart is bijna geheel onbewoond. Op een paar inmiddels beroemde vuurtorens na.  Deze is van 1898 op Robb Point – Ivory Island, zichtbaar vanaf 29 km; het was een kale rots, maar ooit heeft de vrouw van een vuurtoren wachter zo lang gebedeld bij de autoriteiten, dat er op de rots een tuintje werd aangelegd, dat er nu nog ligt. Nou, dat zal Liliane van de beroemde vuurtoren bij Marken niet overkomen….die had het allang zelf aangelegd..

Vuurtoren Boat Bluff uit 1907 op Sarah Island  in de middel of nowhere. Hij was 28 km ver zichtbaar. Kan je nagaan wat een bedrijf zo’n vuurtoren is vrienden, al deze gebouwen zijn nodig om dat ene lampje brandend te houden. Wat is dat beroemde “Paard van Marken” bij ons voor de deur dan toch een compacte efficiënte vuurtoren…..

We staan hier op het dek van de firma North Pacific, waar de zalm vanuit de schepen op rivier werd binnen gelierd, en de fabriek inging. Wie kent de naam North Pacific niet. Hier werden de blikjes zalm die wij vooral vroeger aten vervaardigd. Als we in de beginjaren van BZN naar het buitenland gingen kreeg ik van Mary altijd deze blikjes zalm mee, voor als we het eten in het betreffende land niet zouden lusten.

Ik weet nog goed dat alle bandleden dol waren op mijn blikjes zalm – met mayo – van North Pacific, en hier werden ze dus gemaakt…. je denkt daar toch even aan terug als je er nu in die fabriek rondloopt….en de originele weegschaal in de productielijn nog ziet staan… Let wel vrienden, hier staan ook machines die rond 1900 gemaakt zijn, alles is nog in originele staat.

Hier aan de rivier ligt de hele compound; de hoofdfabriek die van 1898 tot 1980 actief in gebruik was, de technische werkplaatsen, visverwerking, de in pakkerij, de huisjes van de Chinese en Japanse arbeiders, de brandstof opslag, de huizen v/d de bazen etc etc, het was een heel dorp dat van mei tot oktober bemand was…als er zalm was.

Dit vond ik toch wel aandoenlijk. De originele dekseltjes stempels. Hier werden handmatig een voor een de dekseltjes op de volle bakjes geperst. De blikjes werden overigens pas gekookt als ze al dicht gesoldeerd waren. Ze werden gecontroleerd op gewicht want de arbeiders die ze inpakten kregen per blikje betaald, en wilden daarom nog wel eens een half vol blikje afleveren.

Het oude mijnstadje Stewart waar wij 2 nachten verbleven in dit hotelletje. Vanuit het Canadese Stewart reden we steeds 3km door naar Hyder dat in Alaska (USA) ligt. Hier in Stewart wonen nog mensen, maar Hyder, ooit ook een afgelegen mijnstadje  is nu echt een verlaten Ghosttown. In Hyder komen in een smal ondiep riviertje beren zalmen vangen die daar hun eitjes leggen en daarna in de rivier sterven. Men heeft nu boven en langs de rivier een steiger aangelegd van zo’n 500 meter lang van waaraf je de beren kan zien en fotograferen

Het ontbijtzaaltje van het hotel in Stewart; een gezellige ouderwetse keukensfeer met overal antieke koffie en thee potten en antieke huishoudelijke gebruiksvoorwerpen. Hier hebben we het  lekkerste ontbijt van onze hele reis tot nu toe genuttigd

Een van de verlaten huizen/winkeltjes in Hyder

In onze Nissan SUV reden we de bergweg op naar de Salmon Gletsjer

De route is echt heel bijzonder; hij voert langs de Salmon Gletsjer helemaal naar boven. Het is een oude slecht onderhouden bergweg, die ooit is aangelegd voor mijnwerkers. Hier zijn we bij de tong van de gletsjer, waar je de terminale moraine aan de onderkant van de gletsjer ziet

Het is echt alsof je van de ene ansichtkaart de andere inrijdt. Daarbij moet je heel goed uitkijken om niet een afgrond in te storten, er zijn geen hekken, en hier en daar is de weg afgebrokkeld, en is de steile afgrond maar een paar cm van je af.

Op zekere hoogte zagen we deze Edelweis groeien, bij ons bekend in de Alpen.

Wij hebben nog niet eerder zo boven een gletsjer kunnen rijden. Maar…. zoals ik al zei ,af en toe wordt het weggetje zo smal dat je je hart vasthoudt; naar beneden kijkend zie je de bergmeertjes op het gletsjeroppervlak; heel bijzonder dit

Hogerop gekomen, bij een bocht in de gletsjer, is een zwarte laterale laag moraine te zien. De grens waar meer naar boven twee gletsjers bij elkaar kwamen. Hier scheurt het ijs al vele duizenden jaren met grof geweld een meter per dag de bocht om. Het is i.v.m scheuren en diepe gaten levensgevaarlijk om je hier op de gletsjer te begeven, vele waaghalzen vonden er reeds de dood

Dan na 45 km rijden komen we bij de summit- de top – ; dit is normaal gesproken alleen met een helikopter of vliegtuig te zien. We waren er stil van….en hebben er zeker wel 10 minuten stil naar staan te kijken, dat kan met een vliegtuig dan weer niet…..

Voor de Salmon Glacier in Hyder….Deze foto moest even gemaakt worden natuurlijk. Hiermee wordt de weidsheid en schoonheid van een dergelijk natuurverschijnsel voelbaar…

Ik had geen groothoek lens op de berg mee, dus maakte ik hier twee foto’s naast elkaar die ik later aan elkaar plakte, wat een wondere wereld is dit

En dan zie je daar boven zo’n waanzinnig afgelegen landschap plotseling een camper parkeren op een plat stukje rots. Hij bleef er voor de nacht hoorden we later, tja…..

Op weg terug naar Stewart zagen we deze Bald Eagle die net aan kwam vliegen met een joekel van een zalm in zijn bek…..

Hij gaat weer op weg om een nieuwe zalm te vangen…de koning van de vogels hier….

Hier rijden we Hyder in, er is geen Amerikaanse grenswacht; wel een Canadese als je terugrijdt naar Stwewart, Canada weer in. En die namen hun zaak heel serieus…

Bij de Fish Creek is de bijzondere steiger over de rivier aangelegd. Hier wordt je gewaarschuwd om je niet uit je auto op de weg te begeven, maar op de boardwalk. Dit is berencountry. Je moet er echt aan wennen dat hier en in Alaska overal beren, wolven lynxen poema’s en andere wilde dieren vrij rond lopen. Dat beperkt je gaan en staan als toerist wel bijzonder…we hebben meerdere malen getwijfeld om een bepaalde wandeling te maken. Overal wordt aangegeven dat je beter met 4 personen de natuur in kan gaan en absoluut niet zonder beer spray (40 dollar klein flesje)

De beroemde boardwalk langs de rivier in Hyder, waar de beren naar toe gaan om zalmen te vangen.Het is er ondiep, en helder,en het wemelt er van de zalmen. Ook liggen er vele dode zalmen die hun eitjes gelegd hebben en dan sterven. Ze doen dit op de plaats waar ze geboren zijn. Het stinkt er daarom behoorlijk, maar daar wen je na een kwartiertje wel aan..en.. soms moet je wel 2 a 3 uur wachten op beren.

Plotseling komt er achter de steiger een grote grizzly het water inlopen, hij kijkt hier naar een zalm die hij vervolgens met zijn klauwen probeert te pakken…

Hij koopt loopt rustig door maar begint ineens achter een bepaalde zalm aan te rennen. Op deze foto is de zalm te zien. Ik heb honderden van deze foto’s gemaakt en ze nog niet eens allemaal gezien…

Het is nog niet gelukt, hij zoekt verder…

Wij rennen met hem mee op de steiger, om zodoende steeds een goed plek te hebben voor foto’s en video’s. Waar in de wereld kan dit zonder zelf slachtoffer van de beer te worden….

Het is een spectaculair gezicht; overal om de beer heen springen zalmen omhoog en weg bij de beer vandaan. Je gelooft je eigen ogen bijna niet als je dit zo van dichtbij ziet….

Dan springt de grote zware grizzly met zijn twee voorpoten op een zalm onder water, op deze foto zie je nog net een andere zalm wegspringen…

Hij neemt de nog spartelende zalm meer naar de kant waar hij aan z’n maaltijd begint..

Toch wel even wennen om er naar te kijken. De nog spartelende zalm wordt letterlijk en figuurlijk uit elkaar gescheurd, het is een wreed gezicht en het maakt een krakend geluid

De beer probeert de zalm te villen. Hij moet daartoe de vel tussen de tanden krijgen…

Hier wordt met de bek de huid van de zalm gescheurd, terwijl de klauwen de zalm van onderen vastklemmen; hier komt een geweldige kracht bij kijken. Bedenk dat deze zalmen zo’n 70 cm tot een meter groot zijn…

Even pauze……wat een kop !!! En wat ons opviel, wat een kleine oogjes..

In totaal vrat deze beer 4 zalmen van elk zeker 6 kg achter elkaar op. Toen werd het te donker om nog foto’s te maken en gingen we naar huis… maar misschien heeft ie er nog wel meer verorberd ??