Daar zijn we weer vrienden, de laatste dagen waren we veel onderweg en we gaan vaak echt door heel afgelegen gebieden. Niet overal is voldoende internet capaciteit om foto’s te uploaden voor dit journaal. Het kan soms dus even duren
Vanuit ons hotel in het dorpje Villa Serano net buiten de zuidingang van het Torres del Pain National Park in het zuiden van Chili reden we met onze huurauto het park in, om daar een paar points of interest te bezichtigen. “Torres” betekent Torens en Paine is de naam van de woeste rivier die er door heen stroomt. Torens van de rivier Paine dus. Een ongerept en remote natuurspektakel.
Omdat er geen elektriciteit en computers in het entreegebouwtje voor het park aanwezig zijn, moet cash betaald worden in Argentijnse pesos (omgerekend 25 euro p/p) en ook het paspoort moet worden getoond. Dit gaat vaak zo zullen we later merken. Veel formulieren, veel stempels, veel papier en vaak geen computers of type machines, maar het ouderwetse potlood. Het duurt allemaal even, maar dan kunnen we naar binnen…
Villa Serano- Ons hotel hier is het complex oranje gebouwen met de groene daken in het midden van de foto, een zeer comfortabel hotel met een prachtig uitzicht
Het buffet in het hotel. Aan het eten ontbreekt het ons tot dusver zeker niet, de kwaliteit is perfect over ’t algemeen.. De lunch slaan we meestal over, vooral als we onderweg zijn. Je hebt dan weinig beweging en gebruikt geen energie en hebt dus weinig voeding nodig.
Zomaar een plaatje van de route door het Torres del Paine park. Het is sprookjesachtig mooi hier; vanuit ons hotel bezoeken we Lake Grey en Laguna Azul. De parkwacht gaf aan dat je die in elk geval gezien moet hebben… We vonden de route door het park sowieso al de moeite van het ritje waard.
Bij Lake Grey maken we een strand wandeling en komen zo bij de gletsjer en de ijsbergen die daar van afbreken
Ergens in de middle of nowhere een groep die vanaf de weg waarover wij reden een trekking door de bergen begint. Op de voorgrond liggen enkele “Guanaca’s” een soort van berg lama die hier veel voorkomt
Halverwege de route van Villa Serano naar Laguna Azul komen we dit hotel tegen, beroemd van afbeeldingen op kalenders; je moet je bagage er over de loopbrug naar toe dragen.
De Guanaca is nogal schuw, mijn telelens moest er aan te pas komen om hem te vangen. Hij schijnt niet zo geschikt voor de BBQ, maar vooral gebruikt voor de fijne wol die hij produceert…
De weg naar Laguna Azul loopt grotendeels langs de rivier “Rio Paine” die hier een ware canyon in het landschap heeft gesleten
Dan arriveren we bij de “Cascade Rio Pain” ofwel: de Rivier Pain watervallen. Een heel fotogeniek gebeuren.Deze watervallen zijn werkelijk een lust voor het oog, vooral de vele kleuren in het landschap er om heen maken het en fotogenieke plek. En al die tijd zijn we bijna nog geen mens tegengekomen
Dan nog maar een plaatje van dit prachtige natuurverschijnsel
We komen nu bij de echte Torres, (Torens) je voelt je heel klein bij het zien van deze rots reuzen die deels met de eeuwige sneeuw bedekt zijn…
Deze vrouwelijk gaucho kiekte ik bij ons hotel, de pet wordt ook gedragen door de mannelijke gaucho’s, de veedrijvers die hun werk doen gezeten op hun paarden…
Af en toe in Argentinie
Op onze trip vanuit het zuiden van Zuid Amerika naar Peru en Equador in het noorden rijden we grotendeels door Chili, maar ook steken we af en toe de grens over met Argentinië. De wegen tot nu toe, en zeker die in het grensgebied zijn soms goed (asfalt) maar vaak bijna onbegaanbaar. Vooral in Argentinië. Gravel, rotspaden, maar in elk geval altijd vol gaten. Gelukkig zijn we vertrokken met nieuwe banden. In Argentinië zijn daarbij weinig fuel stations, je moet of een grote tank hebben of jerrycans met extra brandstof meenemen en in elk geval overal waar het maar kan tanken voor de zekerheid. En…. niemand spreekt een woord Engels !!
De route waar het in deze editie van dit journaal over gaat…
Blauw is onze route van beneden naar boven. Zwart is de grens tussen Chili en Argentin
Toevallige ontmoeting met Johan Muhren en Patricia Mooijer in El Calafate
Na een urenlange rit vanuit Torres del Paine staken we de grens met Argentinië over naar El Calafate, een vrij grote plaats. In ons hotel in El Calefate kreeg ik een sms je van de Volendamse strafadvocaat Johan Muhren die wist dat wij in Zuid Amerika waren. Hij vroeg of we ook nog in de buurt van El Calafate kwamen, want daar gingen hij en zijn Volendamse vriendin Patricia ook naar toe…. Ik meldde hem dat we er zojuist aan waren gekomen. Wat een bizar toeval. Johan is de zoon van de bekende Volendamse zanger Jan Muhren en Patricia Mooijer – zo bleek later- is een kleindochter van de man die mij 52 jaar geleden met het fotografie virus heeft besmet. Daarover later in deze editie meer…
Toen Johan mij eind middag sms-te, zaten wij in de hoofdstraat van El Calafate in restaurant El Tolderia wat te eten. Een paar uur later meldde hij zich met de boodschap dat ze waren gearriveerd en in restaurant El Tolderia zat te eten. Weer zo’n onvoorstelbaar toeval… En El Zorro is echt een van de talrijke restaurants bars cafe’s in El Calafate
El Calafate is een gezellig Argentijns plaatsje, er zijn veel cafeetjes barretjes en leuke restaurantjes. Hier staan we in de hoofdstraat voor de Librobar waar we gezellige uurtjes samen met Johan en Patricia doorbrachten
In El Calefate kwamen we dit Duitse echtpaar tegen; ze vroegen ons waar ze goedkope pesos konden inruilen voor hun USdollars…. Ze reisden al 2,5 jaar met hun speciaal voor dit doel omgebouwde BMW motor door Rusland China Azie, Philipijnen Indonesie, Australie, Nieuw Zeeland en nu door Zuid Amerika. Wanneer ze terug gingen? “Als het geld op is”, was het antwoord, ja eigenlijk is het leven toch zo bedoeld…..
In El Calafate ontmoetten we bij toeval de ook door Zuid Amerika rondreizende Volendamse strafadvocaat Johan Muhren en zijn vriendin Patricia Mooijer. We besloten gezamenlijk naar de 80 km verderop gelegen beroemde Perito Moreno gletsjer te rijden. Dit is onderweg, met het reisdoel de gletsjer op de achtergrond; het werd een geweldige dag samen.
Op een parkeerplaats bij de gletsjer zaten deze twee roofvogels op een tak voor mij te poseren. Zo dichtbij dat ik ze zelfs kon in flitsen
Na het poseren kwam er van een van beide vogels een ander foto-standje
De beroemde Perito Moreno Gletsjer in Argentinië
De Perito Moreno gletsjer is de mooiste gletsjer die wij ooit gezien hebben. Hij is wit en blauw, er zit geen zwarte vervuiling op. Maar ook is hij uniek om de manier waarop ie te bekijken is. Vanaf een zeer uitgestrekte boardwalk die voor de gletsjer op een rots in het fjord pal voor de gletsjer vernuftig is aangelegd kan men uren lang wandelen en de gletsjer en het gletsjerfront vanaf alle kanten en heel dichtbij bekijken
Op deze foto gemaakt van een hoger deel van de boardwalk is het onderste deel van de boardwalk te zien.
Het uitzicht op de gletsjer is fenomenaal…..
Het front, ook wel “de neus” van de gletsjer genoemd, is 70 meter hoog. Af en toe breken er onder het geluid van onweer grote stukken van de neus af. Dit is de natuur op mooist. Dat wil je natuurlijk filmen en fotograferen
We maakten tussendoor nog even een boottochtje in het fjord voor de gletsjer langs. Op het achterdek maakte ik dit kiekje van Johan en Patricia.
Je waant je bijna op een andere planeet als je hier voorbij vaart
Reusachtige ijs torens steken boven de gletsjer rand uit…
Het fjord ligt vol grote en kleine ijsbergen die van de gletsjer zijn afgescheurd
Een tweeluik van Patricia Mooijer die met haar vriend Johan Muhren samen met ons de Perito Moreno gletsjer bezoekt; doet haar naam eer aan. Geef toe, het kan toch bijna niet Mooijer? Haar opa Cees Mooijer was in 1963 mijn technisch teken leraar op de ambacht school. Een buitengewoon intellectuele en erudiete man, die een cursus fotografie op de school had geïntroduceerd. Samen hebben we op de school een door hem ontworpen en getekend vergrotingsapparaat t.b.v de donkere kamer gemaakt in de plaatwerkerij. Zijn enthousiasme voor fotografie heeft mij ook aangestoken. Vanaf die tijd loop ik overal met camera’s rond
Deze foto maakte ik vanaf de onderste boardwalk, waar we staan te wachten tot er een groot stuk ijs van de voorste punt van de neus afscheurt, het kraakt aan alle kanten en het geluid wordt steeds sterker…….
Ondanks dat het nu zomer is hier, en hoogseizoen zijn we maar met een paar bezoekers getuige van het afbreken van een paar hele grote stukken ijs. Ik heb er volop gefilmd en gefotografeerd….
En dan zwelt het geluid van scheuren en breken aan en storten 3 grote stukken ijs in het water, hier het moment van de plons van het laatste stuk; dit is natuurlijk wat iedere fotograaf graag wil maken
Naar Lago Posadas
We namen afscheid van Johan en Patricia en gaan vandaag met onze pick up voor een lange rit naar Lago Posadas. De lengte van een trip wordt hier uitgedrukt in uren en niet zozeer in km. Een rit van 200 km over rotswegen met gaten kan tot 6 of 8 uur duren..
Onderweg wilde ik een foto maken van een uitzicht op een parkeerplaats toen er een aantal poolvosjes aan kwamen gelopen. Voor de zekerheid ben ik weer ingestapt en maakte ik deze kiek uit het autoraampje. Ze kwamen natuurlijk voor voedsel. Dat hebben ze geleerd van domme toeristen die de diertjes eten hebben gegeven. De dieren worden daar afhankelijk van…..
Tot nu toe hebben we overal grote kuddes Guanaca’a gezien
De rit naar lago Posadas door de eindeloze steppen van Argentinië duurt bijna 8 uur, ondanks dat hebben we ons geen seconde verveeld; wordt vervolgd