Waarde vrienden, daar zijn we weer met een update van onze reisbelevenissen door het immens grote ZuidAmerika. En immens groot is het….We rijden lange afstanden en vele uren lang achter elkaar door volkomen afgelegen gebieden, maar we kijken onze ogen uit. Het landschap hier, de vriendelijke mensen die we tegenkomen, en de ongerepte natuur; het is te mooi om waar te zijn. Genieten geblazen…
Vanuit het eenvoudige overnachtingsadres in het plaatsje Lago Posadas (Arg) was de volgende bestemming Puerto Guadal in Chili en moesten we dus de grens weer over… We reden via de grensovergang Paso Robales naar naar Chili terug. Deze route was werkelijk sprookjesachtig mooi; dat zorgt voor veel fotostops; het resultaat kan je hieronder zien…
Vooral de kleuren in het landschap vallen op…
Plotseling ontwaren we een vos op een helling naast ons. Heel behoedzaam stap ik dan uit om een plaatje te maken, hij moet niet te dichtbij komen natuurlijk
Choiques langs de weg. Deze struisvogel-achtige beesten komen hier veel voor, ze zijn heel schuw, ik heb al een paar keer tevergeefs geprobeerd ze te fotograferen. Deze exemplaren renden dan ook ook heel hard weg toen ze me bemerkten, maar deze keer hebbes……
We komen nu door een gebied met zoutmeertjes en zoutafzetting in het landschap… de weg condities zijn bar slecht
Op deze foto is de zoutafzetting op de zandhopen goed te zien…en altijd is op de achtergrond het Andes gebergte waar te nemen
Wilde paarden draven door de Argentijnse steppen; je zal maar zo’n vrij paard zijn….
Dan gaat het door een uitgestrekt gebied met overal deze pollen als bodem bedekking; een mooi gezicht
In dit landschap zijn de sporen van de tijd goed zichtbaar, erosie door miljoenen jaren inwerking van wind en water
Gekiekt door het voorruit van onze auto. Je bent toch een gezegend mens als je dit mee mag maken……
Geleidelijk aan komen we in een gebied waar veel schapen rondlopen , en overal wilde paarden natuurlijk. Er zijn uren lang grote aantallen schapen overal om ons heen…
In de Argentijnse Andes komt de grens met Chili weer dichterbij. Dit is ver van de bewoonde wereld vrienden. In het midden van de foto, in de vallei, ook weer veel schapen
En dan, na uren rijden door het Andesgebergte in de middle of nowhere; eerst de Argentijnse grenspost. Het gaat weer om paspoorten, PDI’s en stapels papieren betreffende de auto. Er volgt een hoop geschrijf en ge-stempel. Type machines of computers hebben ze hier niet. Terwijl de grensbeambte ons met een potloodje op papier schrijvend afhandelt draait een collega van hem in een kamertje ernaast keihard vervormde Argentijnse feestmuziek. Nou ja, je zal hier maar in je eentje moeten zitten…..O ja, voordat we door mochten werd eerst nog even onze auto doorzocht op…. wapens !! En dan,….. een paar km verderop weer zo’n eenzaam hutje; bij de Chileense grens. Weer 2 loketten (immigration & customs) waar van alles gebeurt met de papierstapel en onze paspoorten…
Terug in Chili, verschijnt er ineens een hele grote zwerm condors boven onze auto. Uiteraard stopten we om te kieken. Terwijl ik aan het fotograferen was leek het of de roofvogels het op ons gemunt hadden, zo dicht bij kwamen ze. Ik kon er o.a het bovenstaande mooie plaatje van maken
Ook in het Chileense deel van de route kom je ogen te kort, wat een geweldig mooi en afwisselend landschap
Onze eenvoudige maar heel knusse lodge ligt een paar km buiten het kleine plaatsje Puerto Guadal aan een prachtig meer. De auto wordt tegen onze kamer aan geparkeerd. Weer hebben we het gevoel dat we de enigen zijn…
De gezellige kamer met bovenverdieping . Alles van pinewood gemaakt. In de hoek van de woon kamer is een open haard die voor de verwarming moet zorgen. Er wordt gezorgd voor voldoende brand hout. Op het kleine tafeltje kon ik aan mijn journaal werken, want er was zelfs internet op deze van alles verlaten plek
De kamer van de andere kant gezien, in de linker beneden hoek is nog net de open haard te zien. Daarnaast de kist met haard hout. Rechts het trappetje naar de slaapkamer. Als dit niet leuk is ?
Van Puerto Gadal naar Coyhaique
Van Puerto Gadal rijden we eerst langs kronkelende route naar Chile Chico. Dit stuk van 100 km duurt 3 uur over met de auto, maar het is de moeite waard
Op weg naar Cohaique komen we o.a dit betoverende Laguna Verde (Groene Meer) tegen.
De ferry die ons met de auto vanaf Chile Chico in 2,5 uur uur over een meer naar Puerto Ibanez vaart. Gelukkig hadden we reserveringen voor deze veerdienst, want anders hadden we niet mee gekund…. een volle bak zoals op de foto te zien is. Het gaat echter niet helemaal zonder problemen; hier wilde men i.p.v onze geprinte tickets juist de tickets per E-mail ontvangen hebben. We deden maar net of we gek waren. De meest rechtse rode auto aan boord is die van ons. In het midden een vrachtwagen vol schapen
In Coyhaique overnachtten we., er is een echt westers aandoend Casino, met een restaurant waarin we dineren. Het eten is er super. De volgende morgen rijden we de beroemde Carretera Austral op naar Puyuhaipi. De enige weg (1200 km gravel) die noord en zuid Chili met elkaar verbindt. Men beweert dat dit een van de mooiste autoroutes ter wereld is. We zijn benieuwd…
De Carretera Austral slingert zich door grote lupine velden die in vele kleuren bloeien. Sowieso zijn alle wegbermen dicht begroeid met deze bloemenpracht.
Urenlang rijden we eenzaam en alleen door het landschap , wanneer we plotseling geblokkeerd worden door een paar kuddes vee, opgedreven door een aantal echte caucho’s op paarden, daarbij geholpen door een paar honden.
Geweldig hoe deze Caucho’s er uitzien. Ze doen dit werk natuurlijk bij weer en wind, in de kou en in de regen. Let eens op hun weerbestendige uitrusting.. op de volgende foto daarvan een close up
Als dit niet “cool” is… en ruig ! En dit is beslist geen voor de toeristen verklede aap.
Nog zo’n caucho, deze heeft niet de voor caucho’s karakteristieke pet op. Zijn hond wordt verborgen door de staart van het paard
Deze caucho gebruikt een rode vlag om de koeien te “commanderen” maar anderen rammelen weer met een lege fles aan een stok met daarin steentjes…
Het vee is voorbij, wij bestijgen ons stalen ros weer, en wat zijn we blij met onze nieuwe banden, het is onvoorstelbaar wat die moeten lijden onder de slechte weg condities, en je moet er toch even niet aan denken om hier een band te moeten verwisselen
Roadblock; 3 uur wachten !
Maar dan ineens; een roadblock. Nergens aangekondigd ! je zal maar een afspraak ergens hebben. Het is 2 uur s’middags; zo’n 50 km voor PuyuhaIpi. Tot 5 uur is de enige verbindingsweg tussen zuid en noord Chili 4 uur lang afgesloten. Protesteren heeft geen zin, gewoon 3 uur in de auto wachten……………..
Toen we uit Coyhaique vertrokken zei de hotelmanager daar al: “In Puyuhaipi waar jullie naar toe gaan, regent het altijd”. En inderdaad, als we er aankomen regent het behoorlijk. We hebben een weer een hele knusse cabin waar we onze auto voor de deur neerzetten.
In een bij gebouwtje van de lodge wordt op Patagonische wijze een lam gegrild; van dik hout zaagt men planken.
Het lam is klaar, de kok knipt alle botten door. Dit betekent voor een week lang eten. Er is maar een handjevol gasten…
Het is ondanks de weinige gasten heel gezellig in de lounge, waar de open haard voor warmte zorgt. Andere verwarming is er niet
Het regent pijpenstelen en het is redelijk koud. Uit het raam van onze cabin zien we een stel fietsers binnenkomen. Het blijken later een man en vrouw van de Zwitserse Stat Polizei te zijn. We hadden medelijden met ze. Maar het waren echte bikkels. Ze warmden zich aan de open haard en vertrokken weer
We proberen de andere dag weer in het plekje Puyuhaipi naar de hangende gletsjers te gaan maar dat lukt niet. Het regent 2 etmalen achter elkaar; de gaten in de weg zijn nu gevuld met plassen. Je ziet ze nu eerder aankomen…let wel, dit is de hoofd verbindings-weg in Chili tussen zuid en noord Chili
De Supermarkt van Puyuhaipi. In het plaatsje Puyuhaipi gaan we naar de supermarkt om water te kopen
Het gebouwtje lijkt gesloten, maar na wat kloppen op de buiten deur doet de eigenaar open en helpt ons vriendelijk; er is hier zelfs een rekenmachine op de toonbank
Bij het terugrijden blijkt er nog een kleine supermarktje in het plaatsje te zijn; let eens op de rook uit de pijp, alles wordt hier verwarmd met brandhout
Een van de vele huisjes en boerderijtjes die we onderweg tegenkomen. Overal zien we grote stapels hout voor de verwarming…. vele miljoenen van deze woninkjes in Zuid Amerika worden gestookt met brandhout, leve het klimaat akkoord !!!!!!
Als we vanuit onze lodge vertrekken naar Futuleufu, zien we de rook uit de schoorsteen van de stookruimte van de lodge komen. De centrale verwarming voor de cabins wordt gestookt met brandhout. Overal, maar dan ook overal wordt in dit land rook geproduceerd
Het heeft nu twee etmalen achter elkaar zwaar geregend, het landschap lijkt er behoorlijk onder te lijden…
Af en toe komen we toch weer van die stoere fietsers tegen, in dit geval op een tandem. De wegen, en zeker de Carretera Austral , met de grote kiezels lenen zich absoluut niet voor de fiets… maar dat is kennelijk nou juist de uitdaging
Paradijsje in Futaleufu; de Uman Lodge
Ik wil zeker niet de indruk wekken reclame te maken voor bedrijven, daarom noem ik vaak geen namen van hotels etc, maar hier maak ik graag een uitzondering voor. Midden in de Chileense “wildernis” in de Andes, aan de grens met Argentinië kwamen we – slechts bereikbaar via een smal 3 kilometer lang kronkelig bos/rotspad – in een 5 sterren plus hotel terecht dat qua ligging en ambiance zijn weerga niet kent. Het werd gebouwd door een rijke Fransman van Chileense afkomst die kennelijk geen raad met zijn geld weet. Het moet echt een fortuin gekost hebben om dit op die plek te bouwen. Of daar ooit geld mee verdiend kan worden is voor ons niet van belang; wij hebben er echt van genoten……….
Het hotel beschikt over 16 zeer luxe suites maar wij, en nog 4 buitenlanders waren de enige gasten hier. Men heeft 4 jaar aan dit waanzinnig luxe gebouw gewerkt en het heeft pas 2 seizoenen gedraaid. We werden door het talrijke personeel bediend of we van koninklijke huize waren….
Na uren rijden door het verlaten landschap komen we via een 3 km lang smal kronkelig rotsweggetje bij een waar paradijs. De Uman lodge in het Chileense grens dorp Futaleufu vlakbij de grens met Argentinie. Een 5 sterren hotel op een plek waar je dit helemaal niet verwacht. We keken onze ogen uit.
Het verwarmde buitenbad (32 g)r met daarnaast een jakouzi (34 gr) heeft een prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen van het omringende Andes gebergte
Nadat we een van de vele mogelijke wandelingen in de prachtige natuur hadden gemaakt laafden we ons aan het buitenbad en de jakouzi
Voor de aardigheid trokken we ook nog even een paar baantjes in het aangrenzende verwarmde binnenbad. Buitengewoon luxe uitgevoerd en nog nagelnieuw allemaal
Beslist geen alledaags uitzicht vanuit een binnenbad
Een van de restaurants, helemaal inpandig en verwarmd maar wel met een kant geheel open, zodat je het gevoel krijgt in de vrije natuur te dineren. “Waauw” was onze reactie toen we hier binnenstapten
De hotel lounge met ook weer een betoverend uitzicht…overal brandende open haarden
Door een sommelier werden we voor het diner in de wijnkelder uitgenodigd om een passende wijn uit zoeken. “Afzien manneeeeeeeee” riepen we dan bij BZN in zulke omstandigheden…
Dit wilde ik jullie ook niet onthouden; het voorgerecht ; een soort krabsalade en het dessert dat we hier genoten
Wordt vervolgd….