In Fairbanks, waar maar weinig te doen is, overnachtten we in een hotel waarvan de kamers zich in aparte houten cabins bevonden. Heel leuk ingericht; het restaurant was op het terrein, met een terras aan de rivier waar we tot laat dineerden in een zonnetje; we hebben het er zeer naar onze zin gehad.

De ruim opgezette stad Fairbanks in het midden van Alaska, In de brede straten is weinig te beleven, het is er heel rustig en de klapper is het ICE MUSEUM. De voorstelling begon ons echter te laat.

Deze foto pikte ik op bij pompstation nr 9 . Tot 1970 waren het noorden en westen van Alaska onbereikbaar; er woonden slechts hier en daar wat Eskimo’s en er waren dus geen wegen naar toe aangelegd. Totdat in 1968 het zwarte goud – OLIE – werd aangeboord. Oliemaatschappijen besloten een olie pijpleiding aan te leggen dwars door heel Alaska van Prudhoe Bay (Deadhorse) naar Valdez over een lengte van maar liefst 1300 km. Een welhaast onmogelijke technische uitdaging die werd geklaard in 2 jaar tijd van 1975 tot 1977

De 1300 km lange oliepijpleiding van Deadhorse naar Valdez dwars door, onder, en over Alaska, hier naast de Dalton Highway, waar ik hem kiekte door het voorruit van onze auto op de terugweg van Deadhorse naar Coldfoot (hierover later meer)

Tevens werd er ten behoeve van het maken en onderhouden van deze pijpleiding een weg van Deadhorse naar Fairbanks aangelegd op bovenstaande kaart de rode stippels: the “DALTON HIGHWAY” die wereldwijd bekend is geworden door de avonturen van de “Ice Road Truckers” op Discovery Channel, wij besloten naar Deadhorse te vliegen en de Dalton Higway met een gids terg te rijden.

De Dalton Highway bekend van de Ice Road Truckers, een van de mooiste routes die we ooit reden. Deze foto maakte ik in de Brooks Range op de terugweg van Deadhorse naar Cold foot. (hier over later meer)

Het is mooi weer als we vroeg in de ochtend vertrekken voor de vlucht vanuit Fairbanks naar Deadhorse, met een Piper Cheeftain Navajo. De vlucht over 800 km duurde 2 uur

Onderweg zien we op vele plaatsen de Dalton Highway en de beroemde Pipeline en de pompstations

De aankomst op dit bizarre en bijzondere vliegveld in het Noordpoolgebied van Prudhoe Bay, moest even vastgelegd worden natuurlijk

Een kijkje in onze kleine barak linksboven, en rechts daarvan de gezamenlijke wc’s en douches zonder deuren, slechts gordijntjes, linksonder de kantine en rechtsonder de keuken die in dezelfde barak in een ruimte aan de kantine grenst

De kantine mocht pover zijn, het – eenvoudige – eten smaakte wel goed.

Zowaar een echt buffet in de kantine barak….

Om een indruk van de eet partij te geven, rechts van het bord een heel vreemd in plastic verpakt deegje met daarin vlees….

We deden een tour door Deadhorse. Het is geen stad of dorp, Overal zie je bedrijventerreinen met machines, installaties etc en dan niet een paar sneeuw ruimertjes, maar meteen 20 of 30 mega grote sneeuwbulldozers.

Waar je ook kijkt of bent, overal grote grondverzet machines; weg en wegen bouw installaties, mega structures, extreme machines, olie installaties, drillrigs etc etc

Het meest opvallende is nog de mega aantallen waarin de installaties en machines voorkomen, het is alles veel en groot hier…

De rupsaandrijvingen op de verschillende mega grote voertuigen verraden de moeilijke terreinomstandigheden waarin deze machines hier normaliter ingezet worden

Regulier komen eerst de wetenschappers en seismologen van een oliemaatschappij in deze blauwe barakken op een locatie. Elke oliemaatschappij heeft zijn eigen seismologische dienst. Er zijn 26 olie maatschappijen werkzaam in Deadhorse. Zij bepalen of er wel of niet en wanneer geboord gaat worden. Wij hebben op verschillende plaatsen langs de Dalton kampementen van deze mobiele brigades gezien..

Als bekend is waar geboord gaat worden komen deze drill rigs om de gaten tot 3 km diep te boren.

Boven elk geboord gat wordt een “wellhouse” – bronhuisje – gebouwd. In totaal staan er bij Deadhorse 2000 van deze groene bronhuisjes. Vanuit deze huisjes wordt de olie naar een verzamelstation gepompt

Het geheel van bronhuisjes en verzamelstation heet “drillsite”  Hier zien we aan de horizon twee drill sites met elk 20 a 30 bronhuisjes en een olie verzamelstation. Er zijn rond de 100 drillsites in Deadhorse over een grote oppervlakte verspreid

Overal waar je kijkt of rijdt lopen en liggen olieleidingen en pijpen. Het is indrukwekkend om dit te zien. Uiteindelijk wordt de olie naar slechts een enkele oliepijpleiding gestuurd, deze brengt de olie in 13 dagen door de pijpleiding naar Valdez

Net voor de start van een tour door het olieveld van Deadhorse arriveren 2 Nederlandse motorrijders op Deadhorse Basecamp. Ze zijn al 10 maanden onderweg van het zuid puntje van Argentinie Usuhaia, naar het noordelijkste puntje van de USA : Deadhorse. Er staat al bijna 40.000 km op de tellers van hun Nederlandse motoren. Het zijn Jeri V Lubbers en Dagowin Hettich uit Zutphen. Echte bikkels, deze twee sympathieke Nederlanders, waar wij toch met een beetje gezonde jaloezie  naar keken. Ze gingen ook met onze tour mee, en daarna nog even 250 km terug de Dalton op om tussen de beren in te kamperen.

De tour door het olieveld bracht ons ook aan de stranden van Prudhoe Bay aan de Arctische Ocean; het Noordpool water is hier rond het vriespunt; je moet er even bij op de foto natuurlijk

Bikkel Dagowin sprong met zijn go pro camera het ijskoude water in, en toen zijn vriend’s foto mislukt was deed hij het op zijn verzoek nog maar eens, ja dit kan natuurlijk alleen als je de jeugd nog hebt….

Voordat we vertrokken uit Deadhorse bezochten we nog de General Store, de grote supermarkt van Deadhorse.

We keken echt onze ogen uit wat hier verkocht wordt; dit is zeker geen Deen of AH, bijvoorbeeld hier in de schappen een aanbieding: kleine haken, middelgrote haken en joekels van haken, en tientallen soorten handschoenen……

En wat te denken bij deze knaller van de week: drogers voor de laarzen en handschoenen…..

Er zijn hier geen beschermde diersoorten; iedereen mag een wapen en alles naar believen afknallen, vandaar deze aanbiedingen…

Deze poster zag ik hangen met daarop: regel nr 1 binnen de poolcirkel: “vergeet niet de deur van je auto af te sluiten”………

Voordat we Deadhorse verlieten zagen we nog deze stervende vos liggen; hij ligt er al een dag, en leed volgens onze gids aan hondsdolheid….

Op deze overzichtskaart is de route te zien van Anchorage naar Talkeetna en via Cantwell naar Denali en via Healy naar Fairbanks

In de buurt van Illullisat en Sisimiut aan de westkust van Groenland. De ijsbergen in het fjord zijn als witte vlekjes duidelijk te zien

Tijdens de gletsjer vlucht vanuit Talkeetna konden we ook genieten van de wildernis van het Denali Nat. park

Vlak voor de landing was de lodge even buiten Talkeetna waarin wij twee nachten verbleven goed te zien, ik kon er nog net deze foto van maken

In het stadje Talkeetna is het gezellig; het is ook de vertrekplaats voor de beklimmingen, hikes, trekkings en vluchten van en door het aangrenzende McKinley bergmassief

Instappen maar….Vanuit Talkeetna maakten we een 6 uur durende vaart de Susitna River op naar de beruchte Devils Canyon. De jet boot voer met hoge snelheid en dat moest ook wel, want de afstand naar de Canyon bedraagt zo’n kleine 200 km. Aan boord 2000 pk uit drie diesel motoren met jet aandrijving…….dan mag de rest duidelijk zijn

Onderweg zie je aan de beschadigde bomen, hoe tijdens de winters, de ijsschotsen de oevers van de rivier teisteren. De rivieren worden door dit schuren en scheuren ook steeds breder

Als de kapitein -met adelaars ogen- iets opvalt stopt hij de boot, en zo konden we zien hoe aan de oever deze twee baby uiltjes leerden vliegen..

Dan komen we bij de stroomversnelling in de Devils Canyon; berucht en beroemd, want er is nog nooit een boot door dit deze stroomversnelling in deze Canyon gevaren , zelfs geen zodiac. Maar de kapitein van onze boot en zijn baas zijn de enigen die er met een gemotoriseerde jet boot tegen aan varen, en dan met veel stuurmanskunst een paar minuten voor blijven liggen, zodat de passagiers foto’s kunnen maken. Het stromende water heeft orkaankracht, het is onvoorstelbaar wat hier gebeurt….want de boot moet ook nog omdraaien om weer terug te komen, en dat is niet ongevaarlijk.

Op het achterdek durft Mary een paar seconden de reling los te laten, terwijl wij stil liggen en de rivier met brute kracht om ons heen stroomt

We maken nog een aanlanding in de wildernis, met onze (bewapende) gids Emily die ons uitlegt hoe een beren klem (zie inzet) werkt, en dat er meer mensen dan beren zwaar gewond door zijn geraakt.

We lopen langs de woning van een wildernisbewoner. In het hoge hutje brengt hij al zijn kostbaarheden en voedsel (i.v.m beren) onder als hij op jacht gaat. Uiteraard trekt hij de ladder dan weg

Een lokale kroeg in Talkeetna; er hangt een gemoedelijke sfeer, en de bediening is uiterst vriendelijk en behulpzaam

Een andere hoek in de kroeg, die veel weg heeft van een gewone huiskamer, je zou er bijna niet meer weggaan, er is namelijk een uitstekende wijnkaart en het bier is helder en koel

Onderweg van Talkeetna naar Denali zien we aan de kant van de weg plotseling een Moose vrouwtje lopen, meteen stapte ik uit de auto om te fotograferen…

Het gaat voor wat betreft spotten van dieren in Alaska voornamelijk om de beer, de moose, de kariboe, vossen etc. Dan heb je ineens een moose in beeld..wat een groot beest is dit zeg…met de afmetingen van een groot paard. Het is dan ook de grootste van de hertensoorten, bij ons ook wel als eland bekend…

Ineens zien we nog twee baby moosjes achter moeder aanhollen. Een unicum voor elke fotograaf. Een man in een auto waarschuwt mij vanuit zijn geopende raam dat ik met een levensgevaarlijke operatie bezig ben. De moose is zeer agressief zegt hij en zal snel aanvallen, zeker als hij kalfjes heeft. Ik maakte dat ik snel in de auto kwam

Later hoorde ik dat de moose aanvalt door zijn twee voorpoten naar voren op je af te werpen, en dat de hoeven zo scherp zijn als scheermessen. Dat is op deze foto van de moose die voor mijn neus even de weg over liep goed te zien, het lijken wel naaldhakken.

Onderweg naar Denali stoppen we langs de weg even bij deze handel in 2de hands spullen, wat een onvoorstelbare rotzooi is hier allemaal te koop.

Wie koopt nou zoiets ?….Dit soort winkeltjes kennen wij toch niet.

We zijn aangekomen in Denali; onze lodge ligt bij de Denali Park Entrance. Het Denali Park is wereldberoemd om zijn pure ongereptheid en veel beschreven schoonheid. Er gaat een 95 mile (160 km ) lange weg het park in naar Kanthisna. ( Denali Park Rd ) Men mag tot 15 mile met de eigen auto het park in rijden, verder moet gebruikt worden gemaakt van een shuttle bus.

Na onze aankomst besluiten we 15 mile met onze huurauto het Denali Park in te rijden. Het is regent inmiddels al ruim een dag lang, de bewolking hangt laag, maar ook dat geeft foto opportunity’s

We komen ogen tekort, dit is heel bijzonder, een landschap met deze kenmerken komt alleen hier voor. Wat een geweldige natuur, en wat is dit groot en bijna onbegrensd

De volgende dag maken we de gehele tour – zie kaartje – van 160 km heen en dan weer 160 km terug door het park in een shuttle bus. Er zijn drankjes, koekjes etc aan boord. Bij het eindpunt in Kantishna wordt gelunched en kan er goud worden gezeefd in een rivier. Ik dacht eerst nog van een tourist trap, maar nee sommigen zeefden echt goud op. (hele kleine vlokjesgoud)

Als we de shuttle bus in stappen worden we nog even gewaarschuwd voor mosquito’s, maar gek genoeg hebben wij deze trip tot nu toe nog geen enkel mosquitootje of ander insect gezien of gehoord

Dan blijkt waarom men niet meer met de eigen auto verder mag. Het is er tamelijk druk met bezoekers en dan met deze wegen…. (foto door busraampje)

Ook een foto door ons busraampje gemaakt van een tegemoetkomende bus. Hier is een steile afgrond van zeker 100 meter naast de weg. Vaak moet er gepasseerd worden en dan gaat het maar net aan zoals hier te zien. Een chauffeuse met ervaring is dan wel gewenst…

Vrijwel meteen stuiten we op een aantal grizzly beren, wat op zich best vreemd is, want beren opereren bijna nooit in groepen. Wat is hier aan de hand? Zal hier weldra een oorlog tussen beren uitbreken of toch niet?

Het landschap is van een ongekende schoonheid

Meerdere keren stopten we voor een of meer kariboes, die in kuddes optrekken

De meanderende rivieren versieren als het ware het landschap met hun kronkels en kleurenpracht

Een roedel wegrennende mannetjes Moos-en. Mannetjes hebben een gewei en vrouwtjes niet….

De bodem hier bestaat bijna geheel uit perma frost

De kleurenpracht is echt wonderlijk; de waauw’s en ohhh’s in de bus bij weer een ander verpletterend uitzicht een bocht verder, houden niet op

Dit ritje zullen we niet snel meer vergeten

We verlaten Talkeetna; maar we zien nog wel even hoe raft boten het water in worden gelaten, namelijk vanaf deze bijna loodrecht hangende rubber glijbaan; ook op andere plaatsen zagen we deze lanceerinrichtingen. Dit hebben we even overgeslagen…

Een luchtfoto van de wildernis en de bus waarin Chris mcCandless de laatste maanden van zijn leven doorbracht voordat hij er in stierf door voedselgebrek.

Deze foto in inmiddels wereldberoemd; het is een zelfportret van Chris McCandless voor de bus waarin hij uiteindelijk dood werd gevonden

Healy, een lief en landelijk klein plekje aan de boorden van de wildernis, totdat de film Into The Wild uitkwam…..

We wilden natuurlijk net als iedereen met de bus op de foto maar helaas stond ie achter een hek en was er niemand om dat open te doen. Dus heb ik de foto maar over het hek gemaakt. Dit is een van de 2 bussen die uit de wildernis terug kwam, men heeft er dezelfde kenmerken als die van de bus van Chris op geverfd

Chris werd door een oudere man Jim Gallien uit Healy in zijn auto via de Stampede road naar de Stampede Trail gebracht. Daar stapte hij uit en vervolgde alleen zijn laatste weg… Wij hebben dat laatste stuk ook gereden; een vreemd gevoel bekruipt je dan toch, wij hebben die film Into Thpe Wild natuurlijk ook gezien….

Hier gaat de Stampede Road over in de Stampede Trail; op deze plek stapte Chris uit de auto…links naast het midden de trail de wildernis in.

De Stampede Trail, de laatste “weg” die Chris Mc Candless alias Alexander Supertramp liep; als je er zo naar kijkt, oogt het heel vriendelijk allemaal en zo vredig voelt het ook als je hier staat. Hij moet dat ook gevoeld hebben toen ie daar alleen weg liep, maar toch…….”Happiness is only real when shared” schreef ie later in z’n dagboek. “Geluk is pas echt als je het kan delen”….