De route tot nu toe
Van Anchorage waar we geland zijn reden we naar Talkeetna, van hieruit startte de vlucht naar het Mt. McKilney massief, en voeren we in een jet boat over de Susitna River naar de Devils Canyon. Daarna rijden we via Cantwell naar Denali en via Healy naar Fairbanks
Op deze overzichtskaart is de route te zien van Anchorage naar Talkeetna en via Cantwell naar Denali en via Healy naar Fairbanks
Onderstaande foto hoort eigenlijk in de vorige editie van dit journaal; ik vind hem echter zo leuk dat ik hem alsnog even plaats. Hij is van de heenreis naar Seatle boven de westkust van Groenland ergens boven Ilullisat en Sisimiut waar wij 2 jaar geleden ook waren. De ijsbergen die in het fjord drijven zijn als witte vlekjes duidelijk te zien.
In de buurt van Illullisat en Sisimiut aan de westkust van Groenland. De ijsbergen in het fjord zijn als witte vlekjes duidelijk te zien
Tijdens de gletsjer vlucht vanuit Talkeetna konden we ook genieten van de wildernis van het Denali Nat. park
Vlak voor de landing was de lodge even buiten Talkeetna waarin wij twee nachten verbleven goed te zien, ik kon er nog net deze foto van maken
In het stadje Talkeetna is het gezellig; het is ook de vertrekplaats voor de beklimmingen, hikes, trekkings en vluchten van en door het aangrenzende McKinley bergmassief
Instappen maar….Vanuit Talkeetna maakten we een 6 uur durende vaart de Susitna River op naar de beruchte Devils Canyon. De jet boot voer met hoge snelheid en dat moest ook wel, want de afstand naar de Canyon bedraagt zo’n kleine 200 km. Aan boord 2000 pk uit drie diesel motoren met jet aandrijving…….dan mag de rest duidelijk zijn
Onderweg zie je aan de beschadigde bomen, hoe tijdens de winters, de ijsschotsen de oevers van de rivier teisteren. De rivieren worden door dit schuren en scheuren ook steeds breder
Als de kapitein -met adelaars ogen- iets opvalt stopt hij de boot, en zo konden we zien hoe aan de oever deze twee baby uiltjes leerden vliegen..
Dan komen we bij de stroomversnelling in de Devils Canyon; berucht en beroemd, want er is nog nooit een boot door dit deze stroomversnelling in deze Canyon gevaren , zelfs geen zodiac. Maar de kapitein van onze boot en zijn baas zijn de enigen die er met een gemotoriseerde jet boot tegen aan varen, en dan met veel stuurmanskunst een paar minuten voor blijven liggen, zodat de passagiers foto’s kunnen maken. Het stromende water heeft orkaankracht, het is onvoorstelbaar wat hier gebeurt….want de boot moet ook nog omdraaien om weer terug te komen, en dat is niet ongevaarlijk.
Op het achterdek durft Mary een paar seconden de reling los te laten, terwijl wij stil liggen en de rivier met brute kracht om ons heen stroomt
We maken nog een aanlanding in de wildernis, met onze (bewapende) gids Emily die ons uitlegt hoe een beren klem (zie inzet) werkt, en dat er meer mensen dan beren zwaar gewond door zijn geraakt.
We lopen langs de woning van een wildernisbewoner. In het hoge hutje brengt hij al zijn kostbaarheden en voedsel (i.v.m beren) onder als hij op jacht gaat. Uiteraard trekt hij de ladder dan weg
Een lokale kroeg in Talkeetna; er hangt een gemoedelijke sfeer, en de bediening is uiterst vriendelijk en behulpzaam
Een andere hoek in de kroeg, die veel weg heeft van een gewone huiskamer, je zou er bijna niet meer weggaan, er is namelijk een uitstekende wijnkaart en het bier is helder en koel
Onderweg van Talkeetna naar Denali zien we aan de kant van de weg plotseling een Moose vrouwtje lopen, meteen stapte ik uit de auto om te fotograferen…
Het gaat voor wat betreft spotten van dieren in Alaska voornamelijk om de beer, de moose, de kariboe, vossen etc. Dan heb je ineens een moose in beeld..wat een groot beest is dit zeg…met de afmetingen van een groot paard. Het is dan ook de grootste van de hertensoorten, bij ons ook wel als eland bekend…
Ineens zien we nog twee baby moosjes achter moeder aanhollen. Een unicum voor elke fotograaf. Een man in een auto waarschuwt mij vanuit zijn geopende raam dat ik met een levensgevaarlijke operatie bezig ben. De moose is zeer agressief zegt hij en zal snel aanvallen, zeker als hij kalfjes heeft. Ik maakte dat ik snel in de auto kwam
Later hoorde ik dat de moose aanvalt door zijn twee voorpoten naar voren op je af te werpen, en dat de hoeven zo scherp zijn als scheermessen. Dat is op deze foto van de moose die voor mijn neus even de weg over liep goed te zien, het lijken wel naaldhakken.
Onderweg naar Denali stoppen we langs de weg even bij deze handel in 2de hands spullen, wat een onvoorstelbare rotzooi is hier allemaal te koop.
Wie koopt nou zoiets ?….Dit soort winkeltjes kennen wij toch niet.
DENALI
We zijn aangekomen in Denali; onze lodge ligt bij de Denali Park Entrance. Het Denali Park is wereldberoemd om zijn pure ongereptheid en veel beschreven schoonheid. Er gaat een 95 mile (160 km ) lange weg het park in naar Kanthisna. ( Denali Park Rd ) Men mag tot 15 mile met de eigen auto het park in rijden, verder moet gebruikt worden gemaakt van een shuttle bus.
Na onze aankomst besluiten we 15 mile met onze huurauto het Denali Park in te rijden. Het is regent inmiddels al ruim een dag lang, de bewolking hangt laag, maar ook dat geeft foto opportunity’s
We komen ogen tekort, dit is heel bijzonder, een landschap met deze kenmerken komt alleen hier voor. Wat een geweldige natuur, en wat is dit groot en bijna onbegrensd
De volgende dag maken we de gehele tour – zie kaartje – van 160 km heen en dan weer 160 km terug door het park in een shuttle bus. Er zijn drankjes, koekjes etc aan boord. Bij het eindpunt in Kantishna wordt gelunched en kan er goud worden gezeefd in een rivier. Ik dacht eerst nog van een tourist trap, maar nee sommigen zeefden echt goud op. (hele kleine vlokjesgoud)
Als we de shuttle bus in stappen worden we nog even gewaarschuwd voor mosquito’s, maar gek genoeg hebben wij deze trip tot nu toe nog geen enkel mosquitootje of ander insect gezien of gehoord
Dan blijkt waarom men niet meer met de eigen auto verder mag. Het is er tamelijk druk met bezoekers en dan met deze wegen…. (foto door busraampje)
Ook een foto door ons busraampje gemaakt van een tegemoetkomende bus. Hier is een steile afgrond van zeker 100 meter naast de weg. Vaak moet er gepasseerd worden en dan gaat het maar net aan zoals hier te zien. Een chauffeuse met ervaring is dan wel gewenst…
Vrijwel meteen stuiten we op een aantal grizzly beren, wat op zich best vreemd is, want beren opereren bijna nooit in groepen. Wat is hier aan de hand? Zal hier weldra een oorlog tussen beren uitbreken of toch niet?
Het landschap is van een ongekende schoonheid
Meerdere keren stopten we voor een of meer kariboes, die in kuddes optrekken
De meanderende rivieren versieren als het ware het landschap met hun kronkels en kleurenpracht
Een roedel wegrennende mannetjes Moos-en. Mannetjes hebben een gewei en vrouwtjes niet….
De bodem hier bestaat bijna geheel uit perma frost
De kleurenpracht is echt wonderlijk; de waauw’s en ohhh’s in de bus bij weer een ander verpletterend uitzicht een bocht verder, houden niet op
Dit ritje zullen we niet snel meer vergeten
We verlaten Talkeetna; maar we zien nog wel even hoe raft boten het water in worden gelaten, namelijk vanaf deze bijna loodrecht hangende rubber glijbaan; ook op andere plaatsen zagen we deze lanceerinrichtingen. Dit hebben we even overgeslagen…
Bij Healy “Into the Wild” met Chris McCandless
Healy is een rustig nietszeggend dorpje even ten noorden van Denali. Daar kwam verandering in nadat een boek en later de film “Into The Wild” verscheen over de laatste wildernis tocht van de 24 jarige Chris Mc Candles in 1992, die startte vanuit Healy. Chris trok voorgoed de wildernis in, en werd er later dood gevonden in een ouwe stadsbus die daar stond. In een dagboek had hij beschreven hoe hij hij 114 dagen in die bus in de wildernis geleefd had. Healy wordt inmiddels jaarlijks door 200.000 mensen per jaar bezocht; ze komen voor de bus ( een replica) die er staat en omdat Chris hier een tijdje woonde voordat hij op zijn dodelijke tocht vertrok.
Een luchtfoto van de wildernis en de bus waarin Chris mcCandless de laatste maanden van zijn leven doorbracht voordat hij er in stierf door voedselgebrek.
Voor de liefhebber heb ik onder de laatste foto’s het verhaal over de inmiddels wereldberoemde Chris McCandless gepubliceerd.
Deze foto in inmiddels wereldberoemd; het is een zelfportret van Chris McCandless voor de bus waarin hij uiteindelijk dood werd gevonden
Healy, een lief en landelijk klein plekje aan de boorden van de wildernis, totdat de film Into The Wild uitkwam…..
We wilden natuurlijk net als iedereen met de bus op de foto maar helaas stond ie achter een hek en was er niemand om dat open te doen. Dus heb ik de foto maar over het hek gemaakt. Dit is een van de 2 bussen die uit de wildernis terug kwam, men heeft er dezelfde kenmerken als die van de bus van Chris op geverfd
Chris werd door een oudere man Jim Gallien uit Healy in zijn auto via de Stampede road naar de Stampede Trail gebracht. Daar stapte hij uit en vervolgde alleen zijn laatste weg… Wij hebben dat laatste stuk ook gereden; een vreemd gevoel bekruipt je dan toch, wij hebben die film Into Thpe Wild natuurlijk ook gezien….
Hier gaat de Stampede Road over in de Stampede Trail; op deze plek stapte Chris uit de auto…links naast het midden de trail de wildernis in.
De Stampede Trail, de laatste “weg” die Chris Mc Candless alias Alexander Supertramp liep; als je er zo naar kijkt, oogt het heel vriendelijk allemaal en zo vredig voelt het ook als je hier staat. Hij moet dat ook gevoeld hebben toen ie daar alleen weg liep, maar toch…….”Happiness is only real when shared” schreef ie later in z’n dagboek. “Geluk is pas echt als je het kan delen”….
De “Into The Wild” Story (Wikipedia)
Chris McCandless werd geboren als buitenechtelijk kind van NASA-radarspecialist Walt McCandless en diens secretaresse Wilhelmina Johnson. Walt McCandless was formeel nog getrouwd met zijn eerste vrouw met wie hij zes kinderen kreeg. McCandless en Johnson kregen nog een tweede kind, Carine, Chris’ jongere zusje. Vervolgens scheidde Walt McCandless van zijn eerste vrouw en trad hij met Johnson in het huwelijk. Het paar richtte een adviesbureau op en leidde het leven van de Amerikaanse hogere middenklasse. Chris McCandless groeide op in Annandale (Virginia). Tijdens zijn middelbareschooltijd verdiende hij geld met een fotokopieerservice en het rondbrengen van pizza’s. Tijdens discussies viel hij op door zijn compromisloze socialistische standpunten, hoewel hij anderzijds een aanhanger van Ronald Reagan was. Na de middelbare school wilde hij wapens naar Zuid-Afrika smokkelen om de apartheid te bestrijden.
McCandless slaagde in 1986 voor de middelbare school en studeerde in 1990 aan Emory University af in geschiedenis en culturele antropologie. Hoewel ogenschijnlijk aangepast aan het leven van zijn ouders, stond het lege materialisme van de Amerikaanse middenklasse hem tegen. De werken van Jack London, Leo Tolstoj en Henry David Thoreau hadden veel invloed op hem. Hij droomde van een Thoreau-achtig bestaan en werd na het lezen van Walden gefascineerd door Alaska. Na te zijn afgestudeerd gaf hij al zijn spaargeld (25 duizend dollar, ongeveer 18000 euro) aan Oxfam International, verbrak het contact met zijn ouders en zijn zus en begon door de Verenigde Staten te reizen onder de zelfgekozen naam “Alexander Supertramp” (Eng. “tramp” betekent “zwerver”). Hij begon zijn tocht met zijn geliefde Datsun B-210, een auto uit 1982, maar moest deze op 6 juli 1990 achterlaten toen Detrital Walsh, een rivier in Arizona, plotseling buiten zijn oevers trad. Ten slotte vond Bud Walsh, een opzichter van de National Park service, in oktober 1990 McCandless’ auto aan de linkeroever van Lake Mead. McCandless bereisde Arizona, Californië en South Dakota, waar hij bij een graanelevator werkte. Perioden waarin hij een baantje had wisselde hij af met een zwerversbestaan zonder geld en met weinig contact met andere mensen. Ook zou hij volgens dagboekaantekeningen in een kano de Coloradorivier zijn afgezakt tot de Baja California.
Alaska
McCandless droomde al jaren over een tocht in de wildernis van Alaska, waar hij in zijn eigen voedsel wilde kunnen voorzien. In april 1992 liftte hij via Canada naar Fairbanks en van daar naar het dorp Healy. Jim Gallien gaf hem een lift naar de Stampede Trail. Gallien was bezorgd over “Alex” die weinig uitrusting bij zich had en geen ervaring had met overleven in de wildernis van Alaska. Hij probeerde McCandless van zijn tocht te laten afzien, of tenminste met hem naar Anchorage te reizen om daar een behoorlijke uitrusting te kopen, maar McCandless wilde hier niets van weten. Hij nam alleen een paar rubberlaarzen van Gallien aan en wat voedsel, en begon aan zijn trektocht over de Stampede Trail.
Dit pad was in de jaren dertig aangelegd door de mijnbouwer Earl Pilgrim en leidde naar diens antimoonconcessie, op 60 kilometer van Healy. In 1961 werd het pad gedeeltelijk opgewaardeerd tot weg. Het bedrijf dat de werkzaamheden uitvoerde kocht drie oude International Harvester-stadsbussen uit Fairbanks en bracht die naar de Stampede Trail waar ze dienden als onderkomen voor de wegwerkers. Toen de werkzaamheden werden gestaakt, werden twee van de bussen mee teruggenomen. De derde bleef achter en werd door jagers wel als schuilhut gebruikt.
Na de Teklanikarivier te zijn overgestoken, stuitte McCandless op deze bus, op een overgroeid stuk van de Stampede Trail, ruim 30 kilometer van Healy. Hij vestigde er op 28 april zijn bivak in en leefde van rijst die hij had meegebracht, klein wild dat hij schoot en eetbare planten. Zijn dagelijks menu was onvoldoende om op gewicht te blijven, en in juli besloot hij terug te keren naar de bewoonde wereld. Hij vond zijn terugweg echter versperd door de Teklanika, die dankzij een toevloed van smeltwater veel hoger stond dan toen hij de rivier in april was overgestoken en inmiddels in een woest kolkende stroom was veranderd. Hij ziet geen andere uitweg dan om terug naar de bus te keren. McCandless leefde in totaal zo’n 113 dagen in de bus. Omdat hij te zwak was, schreef McCandless een SOS-bericht voor iedereen die toevallig voorbij de bus zou komen. Het volledige echte bericht luidt als volgt:
Attention Possible Visitors. S.O.S. I need your help. I am injured, near death, and too weak to hike out. I am all alone, this is no joke. In the name of God, please remain to save me. I am out collecting berries close by and shall return this evening. Thank you, Chris McCandless. August?
Op 6 september zouden Ken Thompson, Gordon Samuel en Ferdie Swanson elkaar bij de bus ontmoeten om op elandenjacht te gaan. Bij de bus troffen ze een jong stel aan dat, gealarmeerd door de stank, de bus tot op enkele meters was genaderd. Gordon Samuel wierp een blik door een gebroken ruit van de bus en zag een slaapzak waar het hoofd van McCandless uit stak.
Enkele weken eerder was McCandless op 24-jarige leeftijd overleden, vermoedelijk op 18 augustus of kort daarna. Zijn stoffelijk overschot, dat nog maar 30 kilo woog, werd naar Anchorage overgebracht, alwaar het werd onderworpen aan autopsie. De lijkschouwer kwam tot de conclusie dat McCandless was overleden door voedselgebrek. Het stoffelijk overschot werd op 20 september 1992 gecremeerd en de overblijfselen werden aan de familie overgedragen.