Over dronkenlappen en geurslurfjes
De tegenstelling kan niet groter zijn. Een paar maanden geleden liepen we in Afrika nog een een paar maal per dag een glibberige rivierhelling op om na 500 meter strompelen door een modderbaan, een onleesbaar stempel in het paspoort te krijgen van een als “grensbeambte” vermomde dronkenlap. Eergisteren op Schiphol ging – na de koffers en de instapkaarten – nu ook de paspoortcontrole in een machine automatisch. Er komt in principe geen mens meer aan te pas, loketten lijken verleden tijd.
De aankomsthal in Seatle (USA) lijkt wel een IT centrum. Je schuift je paspoort in een machine, legt je vingers er op voor vingerafdrukken, en maakt een pasfoto van jezelf waarbij je zelf de camera bedient. Ook daar komt er geen mens meer aan te pas. En denk niet dat je kunt manipuleren, als je je bril niet afzet, wordt er geen foto gemaakt etc. Ook moeten op het scherm vragen worden beantwoord omtrent de goederen die je “binnensmokkelt” en of je eerder met vee, planten, gewassen of andere zaken in aanraking bent geweest.. Uit de laatste computer glijdt een “bewijs van goed gedrag” Zonder dat papiertje kom je niet verder.
Er komt ook nog een “geurslurfje” uit de machine dat je besnuffelt; als je dan nog naar wiet, bloemkool of andere niet vermelde zaken ruikt, ben je er gloeiend bij. De ontwikkelingen gaan snel, want vorig jaar toen we ook op Seatle landden was deze voorziening er nog niet
Geef mij maar Alaska ! En dat zeg ik terwijl we er nog maar een paar dagen zijn. Wat een schitterend land is dit, oogverblindend mooie natuur, vriendelijke mensen, veel ruimte en overal heeeeel veel kleine vliegtuigen. Vooral watervliegtuigen…..maar daarover later meer!
Van Seatle vlogen we naar Anchorage in het prachtige Alaska. En dan te bedenken dat dit land zo’n 150 jaar geleden door de Amerikanen van Rusland gekocht is voor een prikkie. Het was eigenlijk toch maar waardeloos. De toenmalige Amerikaanse regering werd er mee in de maling genomen. Maar…… toen bleek er ineens olie in de grond te zitten. In 1959 werd het dus de 49ste Amerikaanse staat. Alaska is net zo groot als Duitsland Spanje, Frankrijk en de Benelux bij elkaar. Er wonen echter maar 700.000 inwoners waarvan bijna de helft in Anchorage. De belangrijkste bronnen van inkomsten zijn:
- Oliebusiness
- Commerciële visvangst
- Toerisme
De vliegroute voerde over Groenland en over Cape Dyer (Noordoost Canada) Hierboven Cape Dyer door het vliegtuigraampje gezien
In Anchorage haalden we bij aankomst op het vliegveld meteen onze huurauto op, een stevige Jeep. Er zitten ook flinke rolbeugels in……
Na een goede nachtrust – om een begin te maken met het weg werken van de jetlag – (10 uur tijdsverschil ) stonden we vroeg op om met onze huurauto de omgeving van Anchorage te verkennen. We zijn zeer onder de indruk van het mooie landschap dat we ontwaren
Op de weg van Anchorage naar Girdwood stoppen we een paar keer om wat foto’s te maken.
Beluga Point, waar we wachten tot de de Beluga Whales voorbij komen, en we hebben succes…
De witte Beluga walvissen komen uitsluitend hier voor. We zagen deze groep van 4 stuks voor onze neus voorbij zwemmen
Tijdens een latere fotostop bij Girdwood kon ik dit mooie tafereeltje vastleggen…
Een typisch Alaskaans huis, zoals je er hier zoveel ziet. Rijtjes huizen kennen ze hier niet
The Bird Creek; waar veel sportvissers bezig zijn zalmen te vangen…..
Deze mijnheer had net deze joekel van een zalm gevangen. De King Salmon mag niet gevangen worden, die is beschermd.
De Cook Inlet bij Anchorage kent een groot getijden verschil. Hier is het net eb geworden. Als het vloed wordt komt er een bore opzetten , een vloedgolf die wel 2 meter hoog kan worden. We hebben er niet op gewacht.
ANCHORAGE
De stad Anchorage, alle straten lopen haaks op elkaar net als in Manhattan New York; het is een ruim opgezette stad , maar er is niet heel veel te doen. Wij reden er zoals we in elke nieuw stad waar we komen doen, de stadstoer in de rode bus, je krijgt dan wel een algemene indruk.
ALASKA – VLIEGLAND
Een van de meest opvallende verschijnselen hier is het grote aantal kleine vliegtuigjes dat rond vliegt. In dit grote en moeilijk toegankelijke land gaat namelijk bijna alle vervoer met kleine vliegtuigen, vooral watervliegtuigjes. Overal is motor geronk dat als muziek in de oren klinkt, en ruik je de heerlijke geur van brandstof en uitlaatgassen van klimmende vliegtuigen. Pal naast het internationale vliegveld ligt een kleiner vliegveld met vele honderden kleine vliegtuigen en op een meer ernaast liggen 900 watervliegtuigen geparkeerd. Deze 1500 vliegtuigjes starten en landen onder controle van de internationale Tower verkeersleiding van het grote vliegveld..
Op het terras van ons hotel aan het meer suizen overal rakelings watervliegtuigen langs en over je heen. Geen mens kijkt er meer van op. Waar maak je dat nog mee? Wat een geweldige ambiance……
In het meer waar ons hotel aan ligt, liggen 900 watervliegtuigen geparkeerd, je weet gewoonweg niet wat je ziet….. overal waar je maar kijkt vliegtuigen. Er zijn hier veel Vietnam veteraan piloten naar toe gereisd om een baantje in de vliegerij te vinden.
Vele VET’s – Vietnam Veteranen – kregen hier als piloot een baan, maar er raakten er ook een paar aan lager wal, zoals deze hier, die publiekelijk om hulp vraagt
In de buurt van ons hotel zien we iets waarvan ik heel blij werd; een weg waar alleen maar vliegtuigen in mogen. Geen dieren, mensen of andere voertuigen , alleen vliegtuigen
Een kenner vertelde ons dat de ligplaatsen in het meer $120 tot $150 per maand kosten, en dat de wachttijd om een ligplaats te bekomen minstens 10 jaar is. Ze blijven namelijk in handen van families.
Overal om je heen startende en landende vliegtuigen; het lijkt een chaos maar alles wordt door de verkeersleiding van het ernaast gelegen internationale vliegveld gecontroleerd.
De ideale situatie in het leven, een leuk huisje aan het meer, met een schuurtje, een auto en een vliegtuig in de tuin. Geef mij maar Alaska…
We hadden een gletsjer vlucht over het Denali National Park voor morgen geboekt. Over de gletsjers van het Mount Mc Kinley massief, de hoogste berg van de USA en een landing op de Ruth Theather gletsjer . Maar omdat voor morgen regen wordt verwacht reden we meteen bij aankomst in Talkeetna naar het vliegveld om de vlucht vandaag te maken, en dat kon….met dit kleine “beest” uitgerust met 300 pk gingen we de lucht in, eb alhoewel we geen gletsjer landing konden maken werd het een geweldige belevenis .
We naderen het Denali Nat Park, de hoogste top Mt Mc Kinley is ruim 6 km hoog en is door de bwolking niet te zien
De gletsjers aan de onderkant zijn niet wit meer maar door het meegesleurde puin en slijpsel donker gekleurd
Het werd ondanks het naderende slechte weer een adembenemende vlucht. Op de foto een van de vele gletsjers waarover we vlogen. De zwarte streep in het midden is hoger in het bergmassief ontstaan op de plek waar twee ijs rivieren bij elkaar kwamen
Het oppervlak van zo’n ijs rivier verandert steeds, de gletsjer stroomt weliswaar langzaam, maar hij gaat wel met een paar meter per dag naar beneden. Je hoort het ijs kraken alsof het onweert; het oppervlak is voor mensen bijna onbegaanbaar; het is en in elk geval zeer gevaarlijk om zich er op te begeven.
Een watervalletje rechts van de gletsjer
We vliegen – lijkt het- tegen een gigantische ijs muur aan, maar de piloot weet er behendig overheen te komen. Ik heb veel respect voor deze vliegers, die door canyons van ijs hun weg weten te vinden en intussen ook nog heel goed uit moeten kijken dat ze door die tussen de toppen in hangende wolken niet ingesloten raken, ze vliegen uiteindelijk op zicht..
Op deze foto is mooi te zien hoe de strepen in de ijs rivieren ontstaan. Op op de plek waar twee gletsjers bij elkaar komen vormt zich door het puin aan de randen een zwarte streep.
Het is toch alsof je op een andere planeet bent als je dit onder je door ziet glijden?
Goed te zien is dat de gletsjer veel dikker geweest is. Op de ene plek worden gletsjers dunner en op andere plaatsen ontstaan nieuwe, zo gaat dat al miljoenen jaren, en zo zal dat nog miljoenen jaren gaan
Wat kan de natuur toch mooi zijn, maar ook genadeloos…
Waaauw !!!! Verder commentaar overbodig denk ik zo…
Een oud gletsjergebied, wat zijn we klein en nietig als mensen tussen dit natuurgeweld.
We gaan weer terug naar het vliegveldje van Talkeetna, na een onvergetelijk avontuur tussen die machtige woeste bergen. Als het een van de komende dagen opklaart gaan we zeker nog eens en dan met een landing op een vlakke besneeuwde gletsjer