De ultieme reiswens van Floortje Dessing; een ver en afgelegen onbewoond eiland in de ijskoude zuidelijke Atlantische Oceaan, ruim 1000 km noordelijk van Antarctica. Gisteravond op TV was ze er dan eindelijk, in twee afleveringen zelfs; maar….. wij waren er al eerder, in 2010 tijdens onze Antarctica cruise, wellicht de mooiste reis die we tot nu toe gemaakt hebben.
Na ons enerverende en onvergetelijke bezoek aan Antarctica, voeren we namelijk via South Georgië naar Buenos Aires in Argentinie en Montevideo in Uruguay terug. Zie onderstaande South Georgië selectie uit de v/d vele foto’s, die ik er maakte. Een onvoorstelbaar mooi dierenrijk…in een bijna onbeschrijfelijk decor…
Het eiland South Georgië was van 1900 tot 1964 elk jaar in de Antarctische zomer drie maanden lang de thuisbasis van Noorse walvisvaarders. In 1964 werd de vangst verboden en lieten de Noren hun nederzettingen en visverwerkingsfabrieken achter. Het is verpletterend om dit alles met eigen ogen te aanschouwen…
Onze cruiseboot ligt voor anker. Met zodiac’s zijn we op South Georgië aangeland; je moet er over de robben en pinguïns heen stappen, ze storen zich totaal niet aan ons, wat een wondere wereld…
Er liggen nog een paar walvisjagers op de werf in het “Noorse” plekje Grytviken, compleet met harpoenen, daar moest ik toch even mee op de foto..
Ze doen even een middagwandeling en lullen wat met elkaar als ze ons pad kruisen, of we er niet zijn !
Dit zijn waarschijnlijk twee alpha’s; leiders van de groep, het gaat natuurlijk over de vrouwtjes…
Fortuna Bay, met 50.000 pinguins, we werden er stil van; ogen te kort !
Wat een ongereptheid, of er nooit mensen zijn geweest
Het dorpje Grytviken, door de Noorse walvisvaarders gesticht, met kerk, school, fabrieken en een graf, links van het dorpje het graf van de beroemde ontdekkingsreiziger Ernest Shackleton, dat we bezochten… het is er allemaal nog, al 55 jaar verlaten en onaangeroerd !!!
De achtergebleven barakken en fabriekshallen in Stromness Bay.
Overal grote aantallen robben, eigenlijk hopen eiwit waar van tijd tot tijd uit “geblaft” wordt
Op verschillende plaatsen op South Georgië zijn deze poeltjes met staande pinguïns waar te nemen
We vroegen ons af waar de meest linkse pinguin zijn verwonding aan te danken heeft, mensen kunnen het niet gedaan hebben, die komen hier nauwelijks, een paar keer per jaar komt er een cruiseboot langs, de bezoekers van die boten lopen onder strenge begeleiding langs uitgezette paden om de dieren niet te storen. De dieren lijken de bezoekers trouwens niet eens in de gaten te hebben, ze reageren er totaal niet op !
Deze foto vanaf het cruiseschip, geeft een goed beeld van de grote hoeveelheden dieren die er op dit eiland rondlopen
Vanuit een zodiac waarmee we door de Stromnes fjord voeren maakte ik deze foto
Dit zijn de roestige resten van fabrieken en hallen in Grytviken waarin de walvissen werden verwerkt
De binnenkant van het Noorse kerke is door de Engelsen mbv steun van de Engelse regering gerestaureerd
Hij/zij beweegt niet eens als ik hem/haar benader voor een foto.
Dit is aan de andere kant van het eiland; de scheepswerf in de Stromness Fjord. Alles ligt er nog onaangeroerd zoals het in 1964 door de Noren is achtergelaten nu bijna 55 jaar geleden
Robben en pinguïns; overal kom je ze tegen en lopen ze rond
Bij Cobblers Cove, klaar voor een visje; er zijn ook hele jonge pinguïns bij
Deze maakte ik in Fortuna Bay
Heerlijk liggen op de zachte perma -frost vloer
De Noren namen hun rendieren mee, als voedsel, en hoewel die dieren hier niet thuishoren leefden ze lang en gelukkig. Ook na vertrek van de Noren. Totdat er drie jaar geleden een virus uitbrak en ze allemaal – 6600 stuks – afgeschoten moesten worden. Toen ik dat hoorde moest ik toch wel even slikken…
Het eiland raakte overbevolkt met de herten en er ontstond door de ziekte ook een rattenplaag, men heeft door het afschieten van alle herten de zaak weer onder controle
Toen we vertrokken van het eiland zagen we deze kolonie van 70.000 pinguins ( volgens de expeditieleider )
We zagen er ook de Albatros, de vliegkunstenaar met bijnaam “De Prins van de Lucht|, hij heeft een wingspan van bijna 3 meter en kan een week zonder te landen in lucht blijven zweven, door de invalshoek van zijn vleugels steeds iets te wijzigen; het is fascinerend om deze vliegenier aan het werk te zien van dichtbij…
Deze Albatros gaat landen op het water, er is kennelijk voedsel waargenomen..